Τις μέρες αυτές, τις μέρες της εξέγερσης, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, σταλινικοί και φασίστες, έμποροι και τραπεζίτες, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι ενώθηκαν σε ένα κόμμα, το κόμμα της τάξης ενάντια στο προλεταριάτο, το κόμμα της αναρχίας, του κομμουνισμού. Πανικόβλητοι στριγγλίζουν για τις κατεστραμμένες περιουσίες τους, για την αποσταθεροποίηση του κράτους, για τη διατάραξη της θλιβερής τους κανονικότητας. Απέναντι σε ένα ανεξέλεγκτο προλεταριάτο που επιτίθεται, καταστρέφει και λεηλατεί οτιδήποτε εκφράζει υλικά την αποστέρηση μας από τον κοινωνικό πλούτο, την καθημερινή εκμετάλλευση και αλλοτρίωση μας, το κεφάλαιο και το κράτος του δεν έχουν τίποτα άλλο να αντιπαραθέσουν από την ωμή βία: ξύλο και ασφυξιογόνα, ψέματα και απειλές για στρατιωτική επέμβαση.
Δολοφονία: στις 6 Δεκεμβρίου, για μια ακόμη φορά, το κράτος μέσα από το χέρι ενός μπάτσου επιβεβαίωσε την βίαιη υπόσταση του. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος νεκρός. Όσοι αναρωτιούνται ακόμα για το αν ήταν ένα μεμονωμένο ή ατυχές γεγονός έχουν ήδη πάρει θέση στον κοινωνικό πόλεμο. Στο γλοιώδες υποκείμενο που ονομάζεται Κούγιας μαζί με όσους υποστηρίζουν τις εκδοχές περί εξοστρακισμού της σφαίρας, θα απονείμουμε το Νόμπελ για το σπάσιμο όλων των νόμων της κλασσικής μηχανικής. Θυμίζουμε όμως ότι ο Νόμπελ ανακάλυψε την πυρίτιδα.
Εξέγερση: Το γεγονός της δολοφονίας ήταν ο πυροκροτητής της κοινωνικής βόμβας που εδώ και καιρό κυοφορούσαμε στα μυαλά και στα σώματα μας. Νόμος-πλαίσιο και ασφαλιστικό, μισθοί της ξεφτίλας και εντατικοποίηση της εργασίας, απολύσεις εργαζομένων που σηκώνουν κεφάλι και επισφάλεια, περικοπές και ακρίβεια, ξεζούμισμα και περιθωριοποίηση των μεταναστών, ποινικοποίηση ακόμα και θεσμικών μορφών αγώνα και άγρια βία για όσους δεν είναι έλληνες πολίτες. Από την άλλη η αλαζονεία της κυρίαρχης τάξης που η συνεχής αποκάλυψη των «σκανδάλων» της είναι μόνο τροφή για την επικαιρότητα των μήντια χωρίς καμιά ουσιαστική επίπτωση για τους πρωταγωνιστές. Σε μια πραγματικότητα που o κλοιός της βίας του κεφαλαίου και του κράτους του γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός, ήρθε η ώρα μας να απαντήσουμε. Μαθητές, φοιτητές, εργάτες και άνεργοι, σε ένα πολυεθνικό μίγμα (έλληνες, αλβανοί και ρώσσοι) συναντήθηκαν στη στιγμή της εξέγερσης, στιγμή που οι προλετάριοι έρχονται κοντά και ξεπερνούν πρακτικά τους διαχωρισμούς τους.
Πρακτική προλεταριακή κριτική: η επίθεση σε αστυνομικά τμήματα και υπουργεία, σε εμπορικά καταστήματα και τράπεζες είναι η υλική μορφή της κριτικής της ιδιοκτησίας και του εμπορεύματος. Οι καταστροφές και οι λεηλασίες δείχνουν την οργή απέναντι στα κάτεργα που είναι τα διάφορα εμπορικά καταστήματα και αποτελούν την επανοικειοποίηση του κοινωνικού πλούτου έξω από τον κύκλο του κεφαλαίου (εργασία-μισθός-κατανάλωση), κάτι απαράδεκτο για την έννομη τάξη και τη δημοκρατία και όλο το φάσμα των αστικών κόμματων. Βαρεθήκαμε τα κλαψουρίσματα για τα σπασμένα μαγαζιά και τα καμένα εμπορεύματα. Ωστόσο, κανένας από τους υπερασπιστές της ιδιοκτησίας και της τάξης δεν τολμά να μας πληροφορήσει για το γεγονός ότι τα καταστήματα και οι τράπεζες είναι ασφαλισμένες. Επίσης, θα θέλαμε να πληροφορήσουμε αυτούς που δεν διαφωνούν με την καταστροφή των τραπεζών και των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων αλλά στεναχωριούνται από το σπάσιμο των «μικρομάγαζων» ή το χάσιμο της δουλειάς εργαζομένων ότι πρώτον, τα μικρομάγαζα ως επί το πλείστον είναι κυψέλες απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας και δεύτερον κανένας εργαζόμενος δεν έχει παραπονεθεί για το ότι θα χάσει μερικές μέρες από τη δουλειά του, αν ήδη δε συμμετέχει στην εξέγερση. Για την κατάντια των εργαζομένων φταίει η οικονομική πολιτική του κράτους και το κάθε λογής μικρό και μεγάλο αφεντικό. Να προσθέσουμε επίσης ότι από όσο γνωρίζουμε, οι στόχοι της προλεταριακής κριτικής σπάνια συμπεριλαμβάνουν τα καημένα τα μικρομάγαζα. Υπάρχουν άλλωστε και οι έμμισθοι κουκουλοφόροι ασφαλίτες και τα διάφορα παρακρατικά σκουλήκια που προσπαθούν να δυσφημίσουν την εξέγερση επιδιδόμενοι σε βανδαλισμούς και ξυλοδαρμούς που μπορούν να στρέψουν κομμάτια του προλεταριακού κινήματος ενάντια στο ίδιο το κίνημα.
Κριτική της πολιτικής: εντυπωσιακό στοιχείο της παρούσας προλεταριακής έκρηξης είναι η απουσία κάποια πολιτικής αντιπροσώπευσης ή πολιτικών αιτημάτων. Στην εξέγερση η συντριπτική πλειοψηφία δεν καθορίζεται από κάποια πολιτική ταυτότητα. Γι’ αυτό το λόγο οι διάφοροι γραφειοκράτες και πολιτικοί διαχειριστές έχουν χάσει την μπάλα. Γι’ αυτό το λόγο τα μήντια και οι πολιτικοί προσπαθούν να αποδώσουν κάποια πολιτική ταμπέλα στους εξεγερμένους μιλώντας για αναρχικούς ή αντεξουσιαστές. Γι’ αυτό το λόγο το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ μιλάνε για πράκτορες, νταβατζήδες και εμπόρους ναρκωτικών. Σε λίγο θα μας πούνε και για κουκουλοφόρους εξωγήινους. Για τον ίδιο λόγο το υπουργείο παιδείας έφτιαξε ιστοσελίδα όπου μπορεί ο κάθε μαθητής να εκθέσει τα παράπονα του και τις απόψεις τους. Λίγο αργά, βάλτε την ιστοσελίδα μαζί με το σέρβερ στον κώλο σας. Οι μαθητές μιλάνε εκτός των διαμεσολαβήσεων σας, στο δρόμο. Οι μόνοι που φαίνεται να έχουν πάρει μυρωδιά, είναι οι συνασπισμένοι, φυσικά για τους δικούς τους λόγους ψηφοθηρίας. Τέλος, έχουμε και μερικούς ηλίθιους ακαδημαϊκούς και ειδικούς αναλυτές που προσπαθούν δήθεν να αναλύσουν την εξέγερση χρησιμοποιώντας επιχειρήματα, τα οποία θυμίζουν εκθέσεις πανελληνίων.
Το κόμμα της τάξης, έχει εξαπολύσει όλες τις μορφές καταστολής και ελέγχου που διαθέτει. Εκτός από τα ένστολα γουρούνια ξαμόλησαν και τα φασιστοειδή, βάλανε στο παιχνίδι μερικούς νοικοκυραίους, και φυσικά από τη συντριπτική πλειοψηφία τον μήντια, δεν ακούς τίποτα άλλο παρά τρόμολαγνεία και παράνοια: αλόγιστες και ανυπολόγιστες ζημιές, προσπάθεια διαχωρισμού εξτρεμιστών-ειρηνιστών, ρατσιστικός εμετός (έλληνες διαδηλωτές-αλλοδαποί πλιατσικολόγοι), μέχρι και το σοκ που υπέστησαν οι καημένοι τουρίστες που δεν μπορούν να βγουν από τα ξενοδοχεία τους μας παρουσίασαν. Έχουν φτάσει σε τέτοιο ζόρι που μπάτσοι και κανάλια στήσανε μια απίστευτη ιστορία: βάλανε μερικά γουρούνια να μοιράζουν τριαντάφυλλα σε περαστικούς. Όλα τα παραπάνω δείχνουν την τεράστια αδυναμία του κόμματος της τάξης να πείσει καθώς και την ισχύ της παρούσας προλεταριακής εξέγερσης. Εμείς βλέπουμε ανθρώπους να χειροκροτάνε τις πορείες, να περιθάλπουν διαδηλωτές, να βρίζουνε και να πετάνε γλάστρες στους μπάτσους. Βλέπουμε ανθρώπους που αναγνωρίζουν πλέον το κράτος ως τον ηθικό αυτουργό της βίας.
Σύντροφοι προλετάριοι, τώρα γράφουμε ιστορία, είναι στο χέρι μας να συνεχίσουμε να τη γράφουμε οδηγώντας σε συνθήκες όπου η επιστροφή στην κανονικότητα θα είναι αδύνατη.
(ψευτο)φούφουτος 